Indie to państwo, które może się poszczycić wielowiekową, przebogatą tradycją jeśli chodzi o sztukę. To, co możemy wyróżnić jeśli chodzi o sztukę tego kraju. Co warto zobaczyć, gdy odwiedzicie to państwo?
Statuetka kobiety z Mohendżo Daro:
Lokalizacja: obecnie w Delhi, Muzeum Nar.
Czas powstania: 2500-1500 roku p. n.e.
Charakterystyka: jest to wykonana z brązu figurka nagiej kobiety o smukłych, szczupłych kształtach i nieproporcjonalnie długich rękach, ukazana w pozycji tanecznej; przyozdobiona naszyjnikiem i serią bransolet, które przykrywają całą lewą rękę opartą o lewą, uniesioną w górze nogę; włosy gładko zaczesane i zebrane na karku w luźny węzeł; oczy półprzymknięte, usta lekko rozchylone; przykład sztuki doliny Indusu, wykonany w odmiennym stylu niż popiersie kapłana.
Malowidła ścienne z Adżanty:
Lokalizacja: miasto w zachodnich Indiach, w stanie Maharasztra.
Czas powstania: od II-I wieku p. n.e. do VII-VIII wieku.
Charakterystyka: ozdabiają one wnętrza buddyjskich świątyń wykutych w skale (stropy, ściany, powierzchnie filarów, a nawet płaskorzeźb); wykonane techniką tzw. fresku azjatyckiego, o żywych, nasyconych kolorem barwach i niezwykle starannym, płynnym rysunku; przedstawiają głównie sceny religijne (na przykład postacie Buddy i bodhisattwów), ale także sceny dworskie; cechą charakterystyczną jest specyficzny sposób sugerowania trójwymiarowości za pomocą rozjaśniania światłami wypukłych partii brył; największy zachowany zespół dzieł dawnego malarstwa indyjskiego.
Dekoracje rzeźbiarskie z zespołu w Sańći:
Lokalizacja: wieś położona w środkowych Indiach, w stanie Madhja Pradeś.
Czas powstania: III-I wieku p. n.e. (rekonstruowane do XI wieku).
Charakterystyka: rzeźby i płaskorzeźby pokrywające bramy (powierzchnie słupów i belek poprzecznych) zespołu sakralnego; przedstawiają Buddę, sceny z jego życia i legendy wpisane do kanonu buddyjskich wierzeń; na kamiennych belkach wyryte zostały mądrości i symbole niezwiązane z religią buddyjską; można tu ujrzeć mitycznego wierzchowca boga Wisznu (ptaka Garudę), jeźdźców, pawie i motywy roślinne ujęte w ramy; pełnoplastyczną rzeźbę reprezentują niewielkie figury jakszini, zwierząt i inne; jedno z arcydzieł starożytnej sztuki indyjskiej.
Zespół świątynny w Elurze:
Lokalizacja: miasto w zachodnich Indiach, w stanie Maharasztra.
Czas powstania: od V-XI wieku.
Charakterystyka: jeden z najbogatszych w Indiach zespołów architektury skalnej, złożony z 34 świątyń różnego typu i przeznaczenia: 12 świątyń buddyjskich (najwspanialszym zabytkiem jest wihara, w której centrum znajduje się sala z płaskim sufitem, obramowana 12 pilastrami z głowicami w formie spłaszczonych poduszek, ściany dekorowane są płaskorzeźbami, a środek zajmuje 3-metrowej wysokości posąg Buddy), 17 świątyń hinduskich i 5 dżinijskich.
Budowle sakralne w Sańći:
Lokalizacja: wieś w środkowych Indiach, w stanie Madhja Pradeś.
Czas powstania: od III-I wieku p. n.e. (rekonstruowane do XI wieku).
Charakterystyka: zespół złożony z 3 zachowanych (zrekonstruowanych) stup, pozostałości 10 innych stup, ruin licznych świątyń oraz zabudowań klasztornych; najważniejszą budowlą jest tzw. Wielka Stupa, sztucznie wzniesiona z bloków piaskowca na wysokości 16 metrów, otoczona kamiennym obejściem u podnóża i obwiedziona kamienną balustradą z 4 wysokimi bramami symbolizującymi 4 strony świata; w pobliżu bramy południowej wznosi się kolumna z lwami na szczycie i wyrytym na kapitelu tekstem edyktu Kauśambi.
Posąg jakszini z Dadargandżu:
Lokalizacja: obecnie w Delhi, Muzeum Narodowe.
Czas powstania: II wiek p. n.e.
Charakterystyka: przedstawienie półboskiej istoty jako półnagiej kobiety o bujnych kształtach, góra ciała przyozdobiona jest jedynie długim, 3-krotnie owiniętym wokół szyi naszyjnikiem; wokół rozłożystych bioder owinięta jest długa, przezroczysta szata spadająca do ziemi w luźnych, przylegających do ciała fałdach; kostki nóg swobodnie otaczają ogromne, szerokie bransolety; prawa ręka i włosy przyozdobione biżuterią.
Kolumna Aśoki z Sarnath:
Lokalizacja: obecnie w Delhi, Muzeum Narodowe.
Czas powstania: III wiek p. n.e.
Charakterystyka: kamienny kapitel kolumny zwieńczony figurami siedzących lwów o charakterystycznym, lśniącym polerunku, z trefionymi starannie grzywami; opiera się na płaskorzeźbowym abakusie, pod którym z kolei znajduje się głowica w kształcie zwiniętego lotosu; trzon kolumny nie zachował się; jedna z wielu tego typu wolno stojących kolumn, które cesarz Aśoka nakazał wznosić na terenie całego kraju i pokrywać inskrypcjami zawierającymi nauki Buddy; stała się herbem Republiki Indyjskiej.
Popiersie mężczyzny z Mohendżo Daro:
Lokalizacja: obecnie w Delhi, Muzeum Narodowe.
Czas powstania: XX wiek. p. n.e.
Charakterystyka: silnie stylizowane, hieratyczne popiersie brodatego mężczyzny o surowym obliczu, najprawdopodobniej kapłana; broda starannie ułożona w pionowe fale, gruba usta, wąskie przymknięte oczy o wyraźnie zaznaczonych liniach powiek; na tors zarzucona przez jedno ramię bogato ornamentowana szata; drugie ramię ozdobione bransoletą; sposób przedstawienia wykazuje podobieństwo do rzeźb wczesnosumeryjskich; przykład sztuki doliny Indusu.
Nauczający Budda z Loriyan:
Lokalizacja: obecnie w Kalkucie, Muzeum Indii.
Czas powstania: przełom II i III wieku.
Charakterystyka: przedstawiony w postaci siedzącej, ze skrzyżowanymi nogami, odziany w powłóczystą szatę, z prawym ramieniem odsłoniętym; jego głowę otacza aureola; rzeźba posiada cechy typowe dla wyobrażeń Buddy: porośniętą włosami wypukłość na czubku głowy, wydłużone konchy uszy, kolisty znak na czole między brwiami.
